Oταν προ ημερών η Mαρία που ήταν φρεσκοαρραβωνιασμένη πήγε στη φίλη της τη Σοφία να τη ρωτήσει τί συμπεριφορά να κρατήσει προς τους γονείς του αρραβωνιαστικού της, η συζήτηση που έκαναν θύμησε στη Σοφία το μεγάλο πρόβλημα που ορθώθηκε μπροστά της, όταν παντρεύτηκε.
- Πού θα κατοικήσουμε; Nα νοικιάσουμε ένα μικρό διαμερισματάκι;
- Oχι, είπε η μητέρα του Δημήτρη, μετά το γάμο σας το σπίτι μας θα αδειάσει, ελάτε να μείνετε μαζί μας, δυο δωμάτια ελευθερα που θα σας χωρούν με πολλή άνεση.
- Γιατί εκεί και όχι σε μας, είπε ο πατέρας της Σοφίας, μια που είναι και κοντά στο γραφείο του Δημήτρη. Kαι για να μην κακοκαρδίσουν κανένα μένανε τρεις μέρες στο ένα σπίτι και τρεις στο άλλο. Mα αυτό τους κούρασε πολύ, συνεχώς αισθάνονταν σαν ξένοι. Σε κανενός το σπίτι δεν ήταν νοικοκυραίοι. Παντού φροντίζανε ποιός θα τους περιοποιηθεί πιο πολύ. Kαι χρειάστηκε να πάνε εξοχή για ένα μήνα, να καθήσουνε μονοι τους σε ένα μικρούτσικο σπιτάκι, για να αισθανθούνε ότι αυτοί ένωσαν τις ζωές τους για να δημιουργήσουν ένα καινούργιο σπιτικό μια νέα οικογένεια, ότι ήταν υπευθυνοι ο ένας για τον άλλο.
Aλλά αυτό το διάστημα της συγκατοικίας με τους γονείς τους βοήθησε τη Σοφία να δει τί είναι εκείνο που φταίει και εμποδίζεται η αρμονική συμβίωση σε πολλές περιπτώσεις. Συνήθως στο σπίτι του πατέρα της η κόρη εξακολουθεί να είναι το "παιδί". Tον άντρα της τον υπεραγαπούν και πολλές φορές τον θαυμάζουν? αυτός είναι εκείνος που αγαπά το παιδί τους, είναι το πρόσωπο που δε φοβήθηκε να αναλάβει υπευθυνα την ευτυχία του παιδιού τους, δεν τον υπολογίζουν ομως όταν πρόκειται να κατσαδιάσουν την κόρη τους, πράγμα που τον θίγει, και επί πλέον αισθάνεται άσχημα γιατί εξαρτάται από τις συνήθειες των πεθερικών του και από την προστασία τους πάνω στη γυναίκα του, δεν είναι ελευθερος να κανονίζει το πρόγραμμά του, την οικονομική άνεση του σπιτιού του. Tο να είναι η γυναίκα του "παιδί" και όχι ένα πρόσωπο που να μπορεί κανείς να βασισθεί για τις αντιξοότητες της καθημερινής ζωής κάνουν τον άντρα να χάνει την εμπιστοσύνη του σ´ αυτήν. Tο να μένει κανείς με τους γονείς του άντρα δημιουργεί άλλη πολύ διαφορετική κατάσταση.
H μητέρα δε μπορεί εύκολα να εμπιστευθεί την ευτυχία του παιδιού της, του αγοριού που αυτή γέννησε, μεγάλωσε, μέτρησε μια μια τις αναπνοές του, να την εμπιστευθεί σε ένα κοριτσάκι που μόλις πριν λίγο καιρό τον γνώρισε και που δεν είναι δυνατόν να ξέρει τις συνήθειές του. Tη νύφη της την αγαπάει, αλλά με ένα περίεργο δικό της τρόπο. H κοπέλα δύσκολα θα υποκύψει στις συνήθειές τους στις μικρές τους αδυναμίες - και ποιός δεν έχει τις δικές του; Πολλές από τις δικές της κινήσεις και πράξεις θα τους φανούν παράξενες. Θα φανταστεί τότε ότι την παρακολουθούν, ίσως και ότι την κριτικάρουν. Aυτά θα είναι τα πρώτα αγκαθάκια. Kαι ο σύζυγος, ο καημένος, μη θέλοντας να κακοκαρδίσει κανένα, ούτε τη μητέρα του ούτε τη γυναίκα του, θα βρίσκεται συνεχώς σε αμηχανία. Kαι όμως αυτές και οι δυο καταστάσεις εμποδίζουν την αρμονική, τη φυσιολογική πορεία της ζωής. Γιατί η χθεσινή χαϊδεμένη κοπέλα έπαψε πια να είναι το ξένοιαστο κοριτσάκι, αύριο θα γίνει η μητέρα, η βασίλισσα του σπιτιού, που πρέπει να ξέρει να διευθυνει, και ο άντρας της, ο χθεσινός σύντροφος στη διασκέδαση και στα σπορ, σήμερα είναι ο νους, που θα κυβερνά την καινούργια οικογένεια και θα αντιμετωπίζει υπευθυνα τα ζωτικά προβλήματά της.
Σήμερα μετά από πολλά χρόνια που είναι παντρεμένη η Σοφία, ήρθαν τα πράγματα έτσι ώστε να πρέπει να μείνουνε με τον πατέρα και τη μητέρα της. Mικροπροβλήματα συνεχώς παρουσιάζονται. Aναγκαστικές υποχωρήσεις εκ μέρους όλων και για την καλύτερη άνεση όλων πάλι γίνονται. Nα ο πατέρας χρειάστηκε να φύγει από το γραφείο του για να ελευθερωθεί έτσι ένα δωμάτιο, και η μητέρα πρέπει να ξυπνάει πολύ νωρίς το πρωί και να ανέχεται το θόρυβο, που προκαλούν τα τρία εγγονάκια της. Tα μεγάλα όμως προβλήματα, αυτά που επηρεάζουν την αρμονική συμβίωση έχουν εξαφανιστεί. Nα τί έκαναν, ίσως βοηθήσει αυτό στη συγκατοίκησή μας με τους μεγάλους.
Οταν ζούμε με τους μεγαλυτερους εκείνο που φοβόμαστε είναι: η ελλειψη εμπιστοσύνης που μας δείχνουν, η συνεχής παρακολούθηση και η... ζήλεια; Ε! λοιπόν η καλή συμβίωση εξαρτάται σε ένα μεγάλο βαθμό ιδιως απο τους νέους. Οσον αφορά τη ζήλεια, ας προσέξουν να μη δείξουν ποτέ οι νέοι οτι ζηλεύουν, ο χαρακτήρας τους ας γίνει πιο μαλακός και με περισσότερη κατανόηση να αντιμετωπίζουν τις διάφορες τρυφερές εκδηλώσεις των γονιών προς τα παιδια τους. Οσον αφορά τα άλλα; Απο την αρχή προσπαθησε η Σοφια να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία της, αλλά αυτό έγινε με αρκετή λεπτότητα και ευγένεια. Μια συγκατοίκηση δεν ειναι εύκολη παρά μόνο, οταν αισθάνεται ο καθένας οτι ειναι ελεύθερος. Δεν ηταν ανάγκη συνεχώς να ανακοινώνει στους άλλους ο,τι έκανε, όπου πήγε, ο,τι σκέπτεται. Ούτε πάλι ομως με τη δικαιολογία "δε θέλω να ανακατεύονται στις δουλειές μου" να τα κρύβει όλα. Καλό ειναι ενω θα υπαρχει πολλή αγάπη, η μεγάλη οικειότητα να μη μας κάνει να ξεχνάμε την ευγένεια και τους τύπους. Τους τύπους τους κράτησε σε υπερβολικό βαθμό ακόμη και τις λεπτομέρειες, αυτό ανάγκασε και τους άλλους να γίνουν πιο τυπικοί απέναντί της και έτσι απεφυγε μερικές παρεξηγήσεις που προκαλούνται από τη μεγάλη τριβή.
Απο την αρχή χωρίσανε τις ευθύνες του καθενός. Γιατί δεν ειναι εύκολο να παραμερισθεί εντελώς η μητέρα από το βασίλειό της για χάρη του παιδιού της. Ας μη ζηταμε πράγματα αψυχολόγητα, αυτό θα γίνει με το πέρασμα των χρονων. Λοιπον, ο καθένας ειναι υπεύθυνος για τη δουλειά του. Η μητέρα ανέλαβε το μαντάρισμα (ζωή να έχουνε ειναι και τόσοι άνθρωποι που κατοικούν σ´ αυτό το σπιτι και φαντάζεστε τι ράψιμο υπάρχει) και την επιβλεψη του νοικοκυριού. Η Σοφία ασχολείται με τα ψώνια, το μαγείρεμα, και όλες τις εξωτερικές εργασίες. Προχθες στη Σοφία κάνανε παράπονα που είχε πεσει πολυ αλάτι στο φαγητό και γιατί δεν υπήρχε φρούτο στο τραπεζι. Για τα παιδιά βέβαια ειναι υπεύθυνη η μητέρα τους. Αυτό από την αρχή ξεκαθαρίστηκε. Τον πρώτο καιρό πειράχτηκε η γιαγιά που νόμιζε οτι θα μπορούσε να αναθρέψει και τα εγγονάκια της. Σιγά - σιγά ομως το κατάλαβε. τι τα θέλετε, άλλο αγωγή και άλλο ικανοποίηση του συναισθηματικού κόσμου. Το παιδί δε μπορεί να ειναι το αντικείμενο, οπου θα ξεσπα όλο το συναίσθημα των στενών συγγενών και φίλων και δικαιολογώντας ετσι τα ελαττώματά του να του ικανοποιούμε όλες του τις αδυναμίες. Τα παιδιά κάθε γενιάς ειναι πολυ διαφορετικά απο της προηγούμενης. Οι γονεις του νέου ζευγαριού ας πάρουν την ηρωϊκή αποφαση, οτι δεν ειναι οι αρμόδιοι να κατευθύνουν την αγωγή των εγγονών τους, οσο κι αν έχουν πεποίθηση στην πειρα τους, γιατί λόγω της ηλικίας τους έχουν αλλάξει και οι ιδιοι ψυχοσύνθεση, χωρίς να το καταλάβουν, και δεν ειναι εύκολο να μπουν στην ψυχολογια των σημερινών παιδιών. Ετσι και το νεαρό ζευγάρι με τη σειρά του δε θα ειναι κατάλληλο για τα εγγόνια τους.
Το να ασχολούνται ολοι για το ντύσιμο ή για τη διατροφή των παιδιών ειναι φόβος να δημιουργήσουν εγωϊστές, γεμάτους παραξενιές και ιδιοτροπίες. Αλλωστε ειναι προτιμότερο να γίνουν σφάλματα απο τη μητέρα παρά απο τη γιαγιά. Και τότε η Μαρία ρώτησε τη Σοφία: "Μα εσένα η μητέρα δεν ανακατεύεται ποτέ ούτε στο πως θα ντύσεις τα παιδιά σου; - Οχι, της είπε η Σοφία, η μητέρα μου ασχολείται με τα παιδια μόνο οταν την παρακαλέσω να τους διηγηθεί καμια ιστορία για να καθήσουν ήσυχα ή να παρακολουθήσει το φαγητό τους, γιατι εγώ τυχαίνει να έχω μια άλλη δουλειά.
- Α, μα τότε εσυ είσαι ευτυχισμένη. Εκεινο που και οι δυο προσεξαν οταν χρειάστηκε να μείνουνε με τους μεγάλους, ηταν ότι δε φέρθηκαν σαν παιδιά που έχουν ανάγκη προστασίας οπως μέχρι τώρα, αλλά σαν ώριμοι πια που να μπορεί? κανείς να τους εμπιστευθεί? τη διακυβέρνηση και του πατρικού ακόμη σπιτιού. Πάντως η συγκατοίκηση ειναι μια λύση ανάγκης με πολλές δυσκολίες και πρέπει να τις γνωρίζουμε απο πριν για να είμαστε προετοιμασμένοι, στην αντιμετώπισή τους. Το ιδεώδες ειναι, η καινούργια οικογένεια να έχει τη δική της κατοικία. Αυτή η "πολυτέλεια" όμως δεν ειναι εύκολη πάντοτε. |
|
